Hoxe imos entrevistar a unha figura amateur, que combina os e-sports, con o xogar como hobby. É un chico de dezasete anos, o cal está cursando 2º de Bachillerato no Otero Pedrayo. A pesar do difícil do curso que está a facer, logra sacar tempo para as súas tres paixóns, quedar cos amigos, o fútbol e os videoxogos. Imos alá.
Martín (entrevistador): Boas tardes Iker, que tal estás?
Iker (enrevistado): Pois moi ben, alégrome moito de que me ofreceras esta entrevista.
M: Gracias a ti por concedela. Se non che importa, vouche facer algunhas preguntas para que eu máis todos os lectores te coñezan un chisco máis.
I: Sí claro, adelante.
M: Para todos os que coñezan o mundo dos e-sports, poden pensar que é unha tontería e unha cousa de nenos. Cales foron os teus motivos e inspiración para meterte neste mundillo?
I: Todo isto comenzou cando eu era pequeno, iba á casa do meu tío a xogar co seu ordenador, que tiña xogos do estilo Call of Duty, FIFA, NBA 2k… El ensinábame a xogar e eu o escoitaba atentamente par aprender. Eu tiña aproximádamente 4 anos.
M: A verdade é que isto é impresionante. Con sóamente 4 anos sabías xogar moi ben a consola, considerarías que eras un bo xogador?
I: Todo o bo que pode ser un neno de 4 anos (ríe).
M: Este período foron os teus comenzos, é obvio que mais tarde darías o salto ao mundo competitivo. En que momento foi?
I: Espera, ainda queda. Durante a miña infancia fun tendo distintas consolas, como a Nintendo Ds, a Wii… pero o momento no que cambiou todo foi pola miñ comunión, cando regaláronme a Play Station 3, co Call of Duty Black Ops II. En aquel momento tiña 9 anos, e a partir de ese momento, comezou a curtirse un xogador profesional de Call of Duty.
M: Con só nove anos xa eras un xogador profesional de Call of Duty?
I: Non, con 9 anos comecei a xogar de maneira máis activa. O gran boom foi cando cheguei a ESO e coñecín amigos que tamén xogaban a este videoxogo. Polas tardes dos fins de semana, acordabamos una hora para xogar todos xuntos. Nos dimos conta de que éramos bastante bos. E comezamos a xogar a nivel rexional en pequenos torneos onde o maior premio que conseguimos foron 20$.
M: Conseguíchedes éxitos?
I: A nivel rexional moitísimos. O seguinte paso era a nivel nacional, pero iso ya eran palabras maiores. Para poder estar ahí, eran necesarios moitos sacrificios.
M: De qué clase de sacrificios estamos a falar?
I: Os estudos. Era moi difícil compaxinar ambas cousas. Se entrenabas, non podías estudar, e viceversa.
M: Supoño que o supiste levar de algunha maneira, xa que estás a nada de ir facer o selectivo.
I: Así é. En 3º da eso fichei por Team Heretics, que naquel momento non me pagaban diñeiro, só equipación, mandos, novos prífericos… Pero tamén exisísanme un alto grao de compromiso. Esta decisión non lles gustou aos meus pais, pero eu decidín loitar polo meu sono. Épocas de estar nun dia entrenando 8 horas, e estudando otras 8 por todo o traballlo pendente que tiña, era un esgotamento mental incríble. Pero todo iso mereceo a pena, cando no verán do 2016, gañamos o compeonato nacional. Clasificándonos des maneira ao campeonato europeo. Por gañar o nacional, meu equipo pagoume 500 euros, o meu primeiro gran ingreso.
M: Incríble, a túa historia é fantástica. Cómo foi no europeo?
I: Un ano máis tarde, no verán do 2017, fun a Dublín, onde se celebraba o torneo. Todo isto cun gran traballo e entrenamento detrás. Despois de pasar as primeiras rondas facilmente, chegaron as semis, onde casi caemos eliminados. Pasamos á final, non o podía crer, as finais dun europeo, o meu soño estaba cumplido. Pero agora tocaba ganar, e coronarnos como os mellores de Call Of Duty en toda Europa, e despois de moito sufrimento, o conseguimos. Eramos os campións da European Series 2000. Coneguín ese gran éxito cos mesmos amigos que coñecín nese lonxano 1º da ESO.
M: Impresionante, non teño palabras… é sencillamente glorioso. A túa carreira como un dos mellores do mundo cómo seguiu?
I: Mal, moi mal, despois de 2 meses, xogando un partido de fútbol, caín e rompín o brazo. O meu equipo gastou moitísimo diñeiro na miña rehabilitación para que poidera seguir competindo, pero non volvín a ser o mesmo. Intentei volver á competición rexional, gañei un par de torneos, pero non conseguín ser o que fóra. A miña carreira rematara.
M: Deus, síntoo moitísimo. A día de hoxe fas algo relacionado co tema?
I: Xogo cos meus amigos en pequenos torneos, pero moi poucas veces. Agora o tomo como un hobby.
M: Acábasenos o tempo Iker, moitísimas grazas por conceder esta entrevista, e grazas por ter sido una lenda dos e-sports. Ata a próxima!
I: Moitísimas grazas a ti, unha aperta.